miércoles, 9 de agosto de 2017

Georgian gurpilEKINbidaiari

Gamarchjoba....o mejor y más sencillo, hola!
No es habitual que después de un solo día de pedaladas me dé para escribir un post en el blog, pero días como el de ayer no se olvidan fácilmente, o también podría decir que si se olvidan, pues nuevamente me veo metido en otro pastel como el vivido ayer.

Comenzar a ciclar en Tblisi a las 6:30 con 37 grados da una idea de lo que es hacer spinning dentro de un horno, lo digo por el calor y por la más que sensación de no avanzar, y es que uno a veces no acierta, y se ve porteando alforjas y bici por pistas de tierra y piedras con un desnivel como para ir asegurado con arnés....vamos....una mierda.
Sudando como un marrano, exausto y con la moral por los suelos por fin, y después de 3 horas dislumbro la luz, o mejor dicho, una carretera  asfaltada, por dios!
Ayyy Redon..., nunca te fíes del enemigo.... Cuando todo parecía enderezarse me encuentro con la carretera cortada, intento pasar de puntillas pero a pesar de los 44 grados el man de la provisional garita  despierta del sopor y letargo y me dice que por alli no pasa ni el mismísimo Donald Trump....y lo peor: única alternativa que me da es volver a punto de partida, es decir, Tblisi.....si os soy sincero he estado a punto de mandar todo al carajo.
Por mucho que re-miremos los mapas no van a asfaltar ni construir caminos que nos interesan, menos para los cicloviajer@s....pero nunca se pierde la esperanza no? Pues retrocedo hasta el último pueblo y de allí a un vilorrio....donde con mucha imaginación se puede pensar que hay un camino que sale más adelante que el maldito desprendimiento....con la capa de Superman voy....y una vez allí me doy cuenta de que salir de la olla para caer en la sartén es todo lo que he hecho....Redon tío.....llevas 5 horas haciendo el bobo encima de la bici....
Eso es precisamente lo que pensaban los dos lugareños del pueblo Akhaldaba....donde me encontraba. Me dicen que estoy mal,(por la  mala cara y el plan...supongo)....y como no puedo comunicarme con ellos nos quedamos mirando los tres como unos pollinos.
Una de estas me preguntan por la ikurriña y con suma dificultad le digo de donde soy. Esa es la clave amig@s! Al de nada el señor mayor aparece con su viejo Lada Niva, metemos todo en la parte de atrás y de la nada me veo monte arriba, por un sendero ancho y contando las probabilidades de no salir vivo de allí, 11 en total, 8 por vuelvo y 3 por miedo a irnos hacia detrás en las rampas....de verdad kompadres......ya no estoy para estas cosas....
Milagrosamente salimos a la carretera, le doy 20 Laris (extraña moneda que tienen en Georgia), un  fuerte abrazo al señor y se me despide entre lágrimas.....yo también te quiero laguntxu!
Bueeeeeeeeno....los 45 grados ya no me parecen tan preocupantes, voy fundido pero más tranquilo,  sé que ya tengo el cupo de marrones completo para todo el día. Llegar a Manglisi es un regalo, un señor me lleva hasta una casa donde en verano acogen a despistados como yo...una encantadora familia, una ducha, te y comida me dan ánimos para seguir con el SEGUNDO día de bici...bueno, ni eso....porque he decidido quedarme un día entero a descansar y asimilar la situación, además....dan más calor que el vivido.....ahora si, me podéis llamar membrillo...

Para seguir leyendo:

http://gurpilekinbidaiari.blogspot.com.es/2017/08/gerogia-2-camino-al-caucaso-kaukaso.html





















7 comentarios:

  1. Jajaja, estás muy mayor ya, Eneko! Cualquier cuesta te parece el Everest, un poco de calor (45 graditos de nada) te resulta insoportable... Veeenga a pedalear! Abrazo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Everest? Hecho de menos algo del "fresquillo" que habrá por allí....cada día termino con la cara con una lombarda...asado...pero de momento sigo pedaleando! Un abrazo laguntxu!!!!

      Eliminar
  2. Aupa Eneko!! Por una parte no me das ninguna envidia y por otra sí. Ahí queda la aventura y la experiencia, ke te kiten lo bailao!! Besarkada handi bat eta animo aldapatxo horiekin.
    Raul

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Eskerrik asko animoengatik lagun! Zuk diñozun moduen da bai...paseu eta gero beti eitten da bañoraziño positibo bat...
      Besarkada handi bet!!!

      Eliminar
  3. Epa Eneko!!Zelan dauz animoak??Izartza baten ibilko zara pedalara emoten baia zuk pentze amaierako zerbeza freskoan!!
    Animo eta disfrute asko!!Gogor ein Redon!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Iepaaa!
      Ba izertza onak bota dotez bai...bixer noa Armeniaratz ta horrenbesteko berorik ez eukitzie gure neuke, ia suertetxue badau!
      Eskerrik asko sakakadie emotiarren!

      Eliminar
  4. Aupa Eneko! Ikaragarria egindako bidai guztiak! Ta baita Kaukasotik egindako azkeneko hau ere! Asko gozatzen dut zurekin batera bidaiatzen..nahiz eta argazkien bidez bada ere.. jeje

    Galderatxo pare bat..Zenbat denbora pasatu zenuen Georgia-Armeniako bidaia egiten? Ta nola konpondu zenuen txirrindaren arazotxo hori? Euskal Herrira bueltan bidali zenuen?

    Seizazu bidai hauekin gozatzen! Ta nik ere segituko dut eskala txikiago batean diren arren!jeje Zorionak bidai hauengatik eta hurrenarte!

    ResponderEliminar

Aqui esta para enviar un comentario